درباره سايت
راه حل‌های جدید و نو در زمینه‌ی رفع معضلات اجتماعی مانند فقر، طلاق، محرومیت و ... را در مرحله سوم دنبال کنید.
تصاوير برگزيده
شبکه های اجتماعی
۰۷
بهمن ۹۵
نظرات
۰
از محرومیت‌زدایی تا محرومیت‌زایی! / چرا نهادهای محرومیت‌زدا، محرومیت تولید می‌کنند؟
بسم الله الرحمن الرحیم
حتماً شما هم نام‌هایی مانند: (UNDP)، (MENARID)، (FAO) و ... را شنیده‌اید؛ سازمان‌هایی بین‌المللی که در راستای محرومیت‌زدایی و کاهش فقر به وجود آمده‌اند. در واقع با توجه به فقرِ گسترده‌ای که در سرتاسر جهان و از جمله کشورهای توسعه‌یافته به وجود آمده، مسأله محرومیت‌زدایی و کاهش فقر به یکی از دستور‌العمل‌های اصلی سازمان‌های بین‌المللی تبدیل شده است.
البته برنامه‌ها، راهکارها و نظریات این سازمان‌های بین‌المللی نه فقط در خارج از کشور بلکه در درون کشور و توسط نهادهای انقلابی نیز پیگیری و اجرا می‌شوند؛ یعنی در درون کشور نیز نیروهای انقلاب به استفاده از تئوری‌های این سازمان‌ها علی‌الخصوص (UNDP) و (MENARID) روی آورده و این نظریات را مورد استفاده قرار می‌دهند.
در واقع باید گفت سال‌های زیادی است که مسأله محرومیت‌زدایی و رفع فقر به یکی از برنامه‌ها و اهداف اصلی جمهوری اسلامی ایران تبدیل شده و اصلاً بن‌مایه‌ی تأسیس این انقلاب شکوهمند و مبارک نیز رفع فقر و استضعاف بوده است؛ اما سؤال اصلی این است که چرا برنامه‌های محرومیت‌زدایی در سطح جهان و در داخل کشور به آن نتیجه‌ای که باید برسند نمی‌رسند و گستره فقر و محرومیت هر روز بیشتر می‌گردد؟ به عبارت واضح‌تر چرا راهکارهای این نهادهای بین‌المللی - که در داخل کشور نیز به صورت گسترده استفاده می‌شود - در عوض محرومیت‌زدایی، محرومیت‌زایی می‌کنند؟ نهادهایی که به غرض رفع محرومیت به وجود آمده بودند، خودشان به منشأ ایجاد محرومیت تبدیل شده‌اند؛
از قضا سرگنبین صفرا فزود روغن بادام سردی می‌فزود
پاسخ سؤال فوق را باید در تئوری‌ها و نظریاتی که سازمان‌های بین‌المللی ارائه می‌دهند و در درون کشور نیز استفاده می‌شود جست‌وجو کرد؛ در واقع محاسباتی که در حوزه برنامه‌ریزیِ کشور حاکم هستند و از غرب نشأت می‌گیرند، محاسباتی نیستند که بتوان با آنها فقر و استضعاف را حل کرد. این تئوری‌های و محاسبات غلط نه‌تنها موجب رفع محرومیت نمی‌شوند، بلکه خود یکی از عوامل اصلی ایجاد محرومیت هستند و اگر استفاده از این تئوری‌ها توسطِ نیروهای انقلاب استمرار داشته باشد و ادامه یابد؛ دیر زمانی نخواهد بود که فقر و محرومیت همان‌طور که گریبان‌گیر کشورهای غربی شده تمام کشور عزیزمان را در بر بگیرد.
به عنوان مثال یکی از محاسبات غلطی که در حوزه‌ی محرومیت‌زدایی - بخوانید محرومیت‌زایی - رواج دارد تعریف غلطی است که از فقر و محرومیت ارائه می‌شود؛ کتاب‌هایی که توسط سازمان‌های بین‌المللی نوشته شده‌اند - مانند کتاب توانمندسازی و رفع فقر - در تعریف مفهوم فقر دچار فقر مفهومی و فکری بوده و فقر و محرومیت را بسیار حداقلی تعریف کرده‌اند. سازمان‌هایی مانند UNDP در تعریف فقر، معنای فقر را تقلیل داده و نبودد آب، برق، گاز، پول و ... را به عنوان فقر معرفی کرده‌اند؛ در حالی که مهم‌ترین بُعد فقر انسان‌ها، فقر فکری است نه فقر مادی. در واقع این فقرر فکری است که موجب ایجاد فقر اقتصادی و مادی می‌شود؛ اما این سازمان‌های محرومیت‌زا در عوض توجه به فقر فکری، تمام تمرکز خود را به فقر مادی معطوف کرده‌اند و به همین دلیل به هر میزان که برای رفع فقر مادی تلاش می‌کنند به دلیل غفلت از فقر فکری، روزبه‌روز بر تعداد محرومین افزوده می‌شود. با اندکی مطالعه حول اوضاع کشورهای توسعه‌یافته مشاهده می‌شود که با وجود گسترش صنعت و تکنولوژی در این کشور اما فقر و محرومیت در کشورهایی مانند ایالات متحده بیداد می‌کند و آمار کوپن‌بگیران به 50 میلیون نفر در روز رسیده است. دلیل گسترش فقر در آمریکا و 100 میلیون نفر نزدیک خط فقر، چیزی جز فقر فکری افراد این جامعه‌ی مدرن نیست.
محاسبات غلطی از این دست در حوزه برنامه‌ریزی رواج داشته و به وفور مورد استفاده قرار می‌گیرند و تنها راه نیروهای انقلاب برای محرومیت‌زدایی این است که به محاسبات غلط موجود در حوزه محرومیت‌زدایی حمله کرده و محاسبات جدیدی را در این حوزه رقم بزنند. در واقع نبود تئوری‌های کارآمد و مبتنی بر فقه، مشکل اصلی حوزه محرومیت‌زدایی است و نیروهای انقلاب باید در راستای ارائه تئوری‌های جدید همت بلندی را رقم بزنند. بعون الله تعالی.
